
چگونه برویم روستاهای منطقه امیری بخش لاریجان
جاده هراز را که به سمت آمل ادامه دهید و منطقه ی لاریجان را پشت سر بگذارید، بعد از طی ۸۶ کیلومتر از تهران، به پل معروف وانا می رسید. این پل فلزی، از روی رودخانه هر از عبور می کند و به سمت روستاهای منطقه می رود. نقشه چک شود.
اگر وسیله ی شخصی ندارید می توانید با وسایل گذری تا پل وانا مسیر را بروید و از آن جا به بعد، با توجه به فاصله ی کم روستاها از یکدیگر، یا پیاده طی کنید و یا از دفتر خدمات مسافری امیری واقع در جنب پل وانا استفاده نمایید. این دفتر به تمامی مناطق گردشگری در روستاهای اطراف، سرویس رسانی می کند.
شماره ی تماس این دفتر برای هماهنگی های قبلی به دردتان می خورد:
۷۰۵۲۴۰۷-0919 |۹۲۲۱۹۸۳ -۰۹۱۱-| ۴۳۳۵۸۵۰۳-011
فاصله پل وانا تا آمل و تا تهران چقدر است ؟
- فاصله پل وانا تا آمل 69 کیلومتر
- فاصله پل وانا تا تهران 86 کیلومتر
- سطح برنامه: گل گشت، کوه پیمایی، دوچرخه سواری

شرح سفر روستاهای منطقه امیری بخش لاریجان
از پل وانا که وارد منطقه ی امیری می شویم چندین آبادی تا انتهای مسیر وجود دارد اولین آن ها روستای وانا یا وانه است. از پل که بگذرید، خانه های وانا را در سمت چپ و راست خود می بینید که در کنار جاده امتداد دارد. از وانا که عبور کنید به روستاهای گُلِ پاشای سفلی و علیا، شمس آباد، دینان، خازیر، آخا، کلان، نَهَر، تَرا، لارین، زرد دیمه و نهایتاً در مرتفع ترین نقطه ی منطقه به روستای هاره می رسید.
رودخانه با فاصله ی متغیری از جاده تا انتهای مسیر ادامه دارد و قسمت های خیلی کمی به جاده نزدیک می شود و به زحمت می توان مکان مسطحی را در کنار رودخانه و زیر سایه سار درختان برای توقف یافت. امام زاده عبداله وانا یکی از آثار ملی ثبت شده کشور است هشت ضلعی بودن بنا و معماری زیبا همراه با نقاشی رنگ روغن در گنبد و دیوارها زیبایی این اثر تاریخی را دوچندان کرده است.
زیارت امام زاده روح اله و ابراهیم و سیده خاتون که در یک فضای ساده و دلنشین قرار دارند و نیز بازدید از چنار بسیار قدیمی و قطور جلوی امام زاده در روستای دینان را از دست ندهید. قُطر یَقه ی این درخت چنار به اندازه ی دو دست باز شش نفر انسان بلند قد می باشد. چشمه سروآر (سر رودبار) با محیطی دلنشین در روستای تَرا، جهت یک استراحت کامل در سکوت طبیعت در انتظار شماست.
آبشار تمیره در ارتفاعات این روستا واقع شده که در بخش مربوط به آن توضیح داده شده است. اطراف این روستاها مخصوصاً شمال روستای آخا در فصل بهار، مملو از گیاهان دارویی و قارچ و مانند آن است و این مناطق منتظر تمامی علاقه مندان کوه نوردی است که می خواهند گیاهان دارویی و سبزیجات کوهی را در کنار قارچ های طبیعی بسیار خوشمزه تجربه کنند.
در ارتفاعات روستای آخا می توانید از سه طاق که در دل صخره های شمال روستا قرار دارد و به نحوی برج دیده بانی قلعه ملک بهمن محسوب می شده است، دیدن کنید. در طول تمامی مسیر روستاهای امیری، درختان میوه های زیادی مانند زردآلو، سیب، گلابی، گوجه سبز، آلبالو و به ویژه گیلاس دیده می شود که به علت سردسیر بودن منطقه، دیرتر می رسند. اگر هنوز این میوه های بهاری را نوبر نکرده اید، می توانید در کنار مسیر با قیمت مناسب و کیفیت مطلوب آن ها را تهیه کنید دست خالی برنگردید.
نکته ی قابل توجه این است که بیشتر این روستاها مرز قابل توجهی ندارند و هنوز از یک روستا خارج نشده وارد روستای دیگری می شوید. برخی روستاها حتی تابلو ندارند. فقط با پرس و جو از اهالی می توانید موقعیت دقیق خود را بیابید. این مسیر تا انتهای روستای هاره آسفالت است. انتهای مسیر روستای هاره به دره ای منتهی می شود که مسیر صعود به قله ی امیری است. همان طور که در مرداب ساهون، با ادامه این مسیر در تلاشی سخت و ماجراجویانه با طی حدود ده کیلومتر می توانید به مرداب ساهون برسید.
آبشار شمس آباد ، آبشار تمیره (تَرا) آمده است، بافت درونی و کوچه باغ های روستا، دره ی پشت، منطقه ی سه طاق، زرده، منطقه و آبشار پلالِس از جمله دیدنی های این روستاها هستند.
منطقه ی هاره محل صعود به قله های امیری، کهونو و زیره ور می باشد که برای صعود به این مناطق لازم است برنامه ی دقیق و یا راهنمای مجرب به همراه داشته باشید. مبدأ صعود به امیری از جهت شرق هاره و مبدأ صعود به زیره ور از غرب هاره است، به طوری که با قرار گرفتن در بالای آبشار شمس آباد در مسیری نیمه پاکوب با شیب تند بر روی یال قرار می گیرد و تا قله ادامه دارد.
هنگام سفر به روستاهای منطقه امیری بخش لاریجان کجا بمانیم
شاید بتوانید از طریق هماهنگی با دهیاری روستا، در امام زاده ها و تکیه های هر روستا اقامت نمایید و یا در فضای حیاط این مکان ها چادر مسافرتی یا چادر کمپینگ بزنید. امام زاده عبداله وانا، امام زاده روح اله دینان و مسجد جامع نهر امکانات سرویس بهداشتی مناسب و آب آشامیدنی دارند. اجاره ی خانه ی محلی برای یک یا دو شب، در روستاهای این منطقه مرسوم نیست.
