توسط : 🔹✍ عبدالرضا خزایی / روزنامه‌نگار
🔹دریاچه الیمالات نورِ مازندران، روزی پناهگاهی رایگان در دل طبیعت بود، اما حالا رسیدن به آن نیازمند عبور از گیت‌ها، پرداخت هزینه ون، و خرید «پکیج‌های رفاهی» چند صد هزار تومانی است؛ پکیج‌هایی با امکانات ضعیف یا غایب.
🔹اینکه یک دریاچه عمومی، ناگهان به منطقه‌ای محصور و پولی تبدیل شود، نه نشانه مدیریت است و نه حفاظت از طبیعت؛ بلکه فقط شکل تازه‌ای از خالی‌کردن جیب مردم است. شعارهای مسئولان پاسخی برای نبود خدمات و بی‌احترامی به حقوق عمومی نیستند.
🔹شمال کشور دیگر مقصد گردشگری نیست، بلکه میدان مین قبض‌ها و گیت‌های پی‌درپی شده است. در هر روستا مانع، در هر آبشار کارت‌خوان، و در هر گوشه تحقیر. خدمات پایین و قیمت‌ها بالا، بدون پاسخ‌گویی از سوی پیمانکاران یا مسئولان.
🔹این شکل از گردشگری، «مدیریت» نیست، «مفت‌فروشی» است. اگر هدف درآمدزایی است، صادق باشید و یکبار قیمت کل را بگویید، نه اینکه نفس کشیدن را هم نرخ‌گذاری کنید. این «زورگیری مدرن» است، نه توسعه و عدالت.
🔹طبیعت برای فروختن نیست؛ اگر توان حفظش را ندارید، حداقل آلوده‌اش نکنید.
☘️ @Zist_Fouri
