قله دماوند: واژگان با حرف ق

قدم شماری قله دماوند

از بارگاه دوم (مسجد) تا بارگاه سوم. ۴ ساعت و ۲۰ دقیقه ۱۱۰۰۰ گام، بارگاه سوم تا قله، ۶ ساعت ۱۴۰۵۰ گام (فصل نامه ی کوه، ش ۱۶، ص ۹۴، آرمین مجاهد)

قرارگاه پلور در جاده هراز

 این قرارگاه در زمین بسیار بزرگی واقع در ابتدای جاده ی سد لار، نرسیده به دو راهی رینه به شکل سالن سوله مانندی با وسایل و تجهیزات بسیار مناسب شامل خوابگاه، سرویس های بهداشتی، دیواره ی سنگ نوردی و فضای باز کافی برای پارک اتومبیل ها ساخته شده است. (راهنمای صعود به قله ی دماوند، مؤلف: علی مقیم، ناشر: موسسه کتاب همراه، چاپ اول: فروردین ۱۳۸۷)

قرارگاه جنوبی

در سال ۱۳۷۱ در زمان تصدی مهندس فیاض در سمت ریاست فدراسیون کوهنوردی در محوطه ی بارگاه دوم، ساختمان مسجد صاحب الزمان شکل گرفت این مسجد دارای نمازخانه و محل استراحت کوه نوردان و سرویس بهداشتی است. جاده ای خاکی این محل را به جاده آسفالته ی پلور متصل می سازد. (راهنمای صعود به قله ی دماوند، مؤلف: علی مقیم، ناشر: موسسه کتاب همراه، چاپ اول: فروردین ۱۳۸۷)

قرارگاه رینه

روز چهاردهم خرداد ماه سال ۱۳۲۹ خورشیدی طبق تقاضای فدراسیون کوه نوردی از طریق انجمن تربیت بدنی و پیش آهنگی ایران، برای واگذاری ساختمان رینه به منظور استفاده کوه نوردان به وزارت دربار نام های نوشته شد در سال ۱۳۳۲ سرگرد عبدالباقی یحیایی، از خوشنام ترین رؤسای فدراسیون کوه نوردی طی نامه یی شرف عرضی در پیست اسکی آبعلی دستور تحویل ساختمان مجهز چای خانه ی رضاشاهی در رینه را دریافت نمود و محل در اختیار فدراسیون کوه نوردی قرار گرفت.

در سال های بعد به دلیل وقوع زلزله ساختمان آسیب دید و توسط شهرداری رینه مورد استفاده ی واقع شد سرانجام در سال ۱۳۴۸ به همت فدراسیون باز پس گرفته شد و با زحمات شبانه روزی جمشید فیضی عضو فدراسیون و کانون کوه نوردان تهران سند آن در اداره ی ثبت اسناد شهرستان آمل به نام فدراسیون ثبت و بازسازی آن انجام گرفت هم چنین با محوطه ی اطراف که قبرستان متروکه بود و احداث پارکینگ محصور شد اولین سرایدار پناهگاه علی فرامرزپور راهنمای با تجربه ی قله دماوند مسئولیت نگهداری ساختمان را عهده دار گردید.

کل هزینه های نوسازی و توسعه قرارگاه رینه به رقم ۱،۱۹۰،۰۰۰ ریال بالغ گردید.

در بازسازی و توسعه این پایگاه دماوند آقایان زیر فعالیت داشتند.

۱_ آقای جمشید فیضی

۲_ آقای جمشید عبداللهی

۳_ آقای حسین عدیلی

۴_ شادروان علی فرامرزپور

۵_ آقای حمزه بایه

۶_ آقای حسن بایه

که آقایان جمشید فیضی و حسین عدیلی ماموریت رساندن مصالح از تهران به رینه و جمشید عبداللهی ثابت در محل و سه نفر آقایان علی فرامرز پور، حمزه و حسن بایه کارساز و کمک محلی بودند.

قزوین و دماوند

اندک اندک جاده ارتفاع می گرفت. سپس به جلگه ی مرتفعی رسیدیم درخت و خشک بود. رشته کوه های عظیمی دورا دور ما و دره های عظیمی پیش رویمان بود که مختص ایران است و به همان صورت باقی مانده که بیش از دو هزار سال پیش کورش و اسکندر آن را دیده اند زیرا بشر هرگز در وضعی نبوه است که بتواند ترکیب این سرزمین مرتفع با کوه های سر به فلک کشیده ی آن را هم چون سرزمین کم ارتفاع اروپا دگرگون کند و به آن تغییر شکل دهد.

پس از این که از قزوین گذشتیم در افق نیم رخ کوه شش هزار متری دماوند ظاهر شد که مرتفع ترین کوه شرق نزدیک و از علایم مشخصه ی پایتخت است از نظر شکل و ظاهر به فوجی یاما شباهت دارد البته به آن اندازه منظم نیست اما در عوض دارای ابهت بیشتری است. (سفرنامه ی بلوشر، نوشته ی: ویپرت بلوشر، ترجمه ی کیکاووس جهانداری، ناشر: انتشارات خوارزمی چاپ دوم فروردین ۱۳۶۹ ص ۱۶۱)

قله بی برف:

هیچ کس در هیچ زمان قله ی کوه دماوند را خالی از برف ندیده است و چنانچه وقتی بدون برف بماند در جهتی که کوه بی برف نمایان گردد فتنه و آشوب و خونریزی خواهد شد. (ابودلف: ص77)

دماوند ی گویند هر وقت قله دماوند بدون برف دیده شود، آشوب و خونریزی   می شود.(کتاب دماوند، نویسنده: لیلا سید قاسمی، خواندن متون فارسی- سطح مقدماتی، ناشر: کانون زبان ایران، سال انتشار۱۳۸۳ ص۲۷)